ذغال

توی تنهايی يک دشت بزرگ
كه مثل غربت شب بی انتهاست
يه درخت تن سياه سربلند
آخرين درخت سبز سرپاست
رو تنش زخمه، ولی زخم تبر
نه يه قلب تير خورده، نه يه اسم
شاخه هاش پر از پر پرنده هاست
كندویِ پاکِ دخيل و طلسم
حالا میون درخت های سرو قامت بلوط ،سدر و صندل که قدم میزنی و با جان دل گوش میکنی به حرف های شاخه و برگ ها میبینی که آرزوی خیلی ها از اون ها رسیدن به قرار های عاشقانه و زندگی با رنگ و بوهای خاص بوده ولی این بار انگار خبری از تبر و سوختن نیست خبری از ذغال شدن نیست
قراره بشه یه دنیا خاطره تو دستای اونایی که دلشون میخواد این درخت ها به آرزویی که دارن برسن
داستان ذغال ما هم همینه …..
ذغال آیریس رنگ خاطره هایی رو داره که درخت ها آرزو داشتن …..